GEDICHTEN DOOR PETER HOFLAND

de gedachte aan een nieuwe zomer
met open ramen tot diep in de nacht,
de lucht zwoel en zwanger
in Rotterdam aan de Maaskade,
rust en lief in mijn hart
het water stroomt met
de laatste schijnbewegingen van de zon
naar het paradijs hier ver vandaan
naar jou en naar jullie, toch zo echt
en dichtbij
zelfs eind januari zie ik het,
zie ik dit, wat onherroepelijk
weer komen zal,
de zomer in de stad,
het eindeloze thema
om te schilderen,
dansend bij mijn werkstuk
met Fashion TV op de buis,
Halleluja Rotterdam!

op de weg van het gunstige moment
naar voren, verder vooruit,
op de weg van de enige goede keuze
naar leven in overvloed,
naar liefde met een hoofdletter,
zonder zorg, zonder verlies
varend door
’s werelds pijn en rampspoed
maar ongedeerd vertrouwend
in een subliem eind

we willen meer van dit,
we willen meer van dat
maar willen we meer van wat?
we willen meer van dit,
we willen meer van dat
maar weten we meer van wat?

wanneer de zomer bijna voorbij is
hoeft de warmte, hoeft het vuur
niet geheel en al te luwen,
kunnen we de zon in het najaar
nog koesteren
en haar zelfs de winter mee in dragen,
de herinnering eraan in ons hart bewaren
en die dan beschermen
tegen wat er ook maar zal komen
als een lichtende zoete droom,
bestand tegen de stormen
en de hagel in de koude nacht

gedragen kleding,
gedragen huid
op zoek naar hetzelf
terug in een goed verleden
in de jas van een glorieus vroeger,
een beetje versleten
maar toch nog geschikt
voor de toekomst,
de huid bloot aan
de elementen maar
de ziel onaangetast

ik ben verloofd
met het buitenland
maar getrouwd
met Rotterdam
trouw aan de stad,
mijn lach
klinkt in
haar straten,
mijn tranen zijn
in de Maas

het was aan
de Costa del Sol
daar stroomde
mijn hart heel
erg vol
met gevoelens
van vakantieplezier
van zon, vrijheid
en lekkere
plaatselijke Paella
ik sprak er Spaans
en het leven
was mooi en
erg vol

wandelende wolken
schaapjes op het droge
de kudde in
mijn hart
schoonheid
op 4 pootjes,
de rust in de wei
samen gaande
en niet alleen,
wollig
in een winterland
en veilig voor de wolf,
wit wandelt het
in de weide

in de nacht
waarin ik niets zag,
de nacht gevuld
met de dood
van mijn vader
en ik luister nu
en hoor de
verheven klanken
van de Laurenscantorij
die mijn vader
naast mij doet
herleven
in de kerkbanken,
daar niet meer
maar alleen
in mijn gedachten, PA!

ik ben een dichter
bij de kern,
ik ben een dichter
bij de bron,
ik weet het leven
gaat weer gutsen,
gezellig gaapt
het goede
eindelijk de lamp
van de verlichting,
onder de zon
zie ik het zeer
zie ik het zuiver
de zon van de
eeuwige jeugd,
de zon
van de eeuwige deugd

in en vanuit
Rotterdam
naar
de rest van de wereld,
we zijn groter
dan ons dorp
in de stad,
onze taak
vredelievend
en overall,
we begrijpen alles
en zetten ons in
vanuit de stad
naar jullie daar,
de gekleurden,
de moslims,
de armen
en de stervende zuigelingen

het loon
van dit leven
is een pleister
op de zere plek,
gezondheid
in de geest
het loon
van dit leven
is liefde
bij het leed
zomer in het haar,
het einde
als een nieuw begin

gestorven in het milde,
begraven in
de overwinning
van de glimlach,
een toekomst
in het verschiet
eens gedood
door het denken
maar tintelend
nieuw nu
ik nam, ik gaf,
het vergif
vergeven
het graf verleerd

zuiverheid,
een goddelijke
streling
van een uiteindelijk
goedgekeerd
levenslot,
een fortuinlijk
slot als
een nieuw begin
in de lentezon
van het geluk

wacht op me
tot ik er ben
tot ik niets
meer weet
dan jou en mij
in de schoot
der aarde,
in de hand
van God
alsof het
altijd zo geweest is
en nooit meer
anders zal zijn

verras me met
een stad
met het hart
en de zinnen,
er hangt daar
iets nieuws
verder van Rotterdam
maar dichter bij mijzelf

een gevonden
voorwerp in
een weggegooide
wereld,
waanzin langs
de stoeprand
en ik huil
maar houd niet op
om te geloven
in gevonden voorwerpen

zal ik liefde zijn
onverwacht
en meer dan
ik ooit was
meer dan ik ooit
wist dat ik
kon zijn,
maar zoals
ik altijd zag
in mijn binnenste
met blinde ogen
en een blind gemoed?

van loze woorden
willen we leren,
leren te zweren
bij het ledige,
afgaand
op het niets
en niemandal

Het regent bloed op de stad,
op het land en op de wereld,
regendruppels van zuiver rood
Niet alleen in ’40-’45 maar
nog dagelijks en onbedaard,
verkracht menstruatiebloed
van prille meisjes in de ochtend
van hun leven, van koorknaapjes
en van oude weerloze mensen
die nergens om vragen dan om
een zorgeloze oudedag
hun bloed regent op onze nekken
en geloof me, zal blijven stromen uit
de eindeloze hemel zolang
als deze wereld bestaat

ik wil het goede
want ik zie iets moois
boven alles, boven allen,
heilig en zuiver
en ongekend
het groet mij
vanuit het niets
als een licht
in de duisternis,
een gloeiende vlam
in de nacht
die mij troost
als ik
niet durf te slapen

geloof je poëzie,
straten van licht,
avenues van ruimte,
ruimte,
ruimte oneindig
voor je hart, je ziel
de hemel reikt nog verder
geloof,
geloof je poëzie,
foto’s van vuur
en zelfs in de winter
straalt de zon
op de gebouwen
van mijn stad,
mijn stad in het universum,
mijn stad van pijn en geluk
genaamd Rotterdam
geloof dit hart oneindig,
mijn hart

hou vast
aan de kracht
van de jeugd
wanneer
Marlon Brando,
Clint Eastwood
en Robert Redford
oud zijn geworden
met minder glans
dan toen,
heel wat minder glans!

het ritme van de nacht
en als de zon opkomt
met de vogels die fluiten
op de fiets
naar huis
aan de Maaskade,
nog nazwetend
van de triomf
van de Funk
in Rotterdam

pure liefde
is van het zuiverste goud
en doet zelfs bijna pijn
het lijkt onmogelijk
maar toch zoekt men het
ik zoek het ook
en in mijn geest
zie ik het voor mij
in de ziel van een kind,
in de ziel van een medemens,
ontdaan van de strijd,
ontdaan van ’s werelds slijk
na alle geploeter en gezwoeg,
de onzekerheid voorbij
ik zie het in de lach
van een jonge frisse meid
en in de ogen van diegene
die, gelouterd door het leven,
toch weer onverwacht
onbevangen de wereld inkijkt
ik ruik het
wanneer er een vleug parfum
mijn neus binnenkomt
zomaar van een vrouw op straat,
de geur van rijke onschuld
en weldadig van charme en kracht
en wanneer een jong kind mij
vertrouwensvol
in de armen springt en zegt:
ik vind je lief
dan weet ik: ook ik ben gelouterd

de gedachte aan een nieuwe zomer
met een open raam
tot diep in de nacht,
de lucht zwoel en zwanger
in Rotterdam aan de Maaskade,
rustig en lief in mijn hart
het water stroomt met
de laatste schijnbewegingen
van de zon
naar het paradijs,
hier ver vandaan
maar met jou en jullie
toch zo echt en dichtbij
zelfs eind januari
zie ik het, zie ik dit,
wat onherroepelijk
weer komen zal:
de zomer in de stad,
het eindeloze thema
om te schilderen,
dansend bij mijn werkstuk
met Fashion TV op de buis,
Halleluja, Rotterdam

Frank Vingerhoets schreef een gedicht over mij voor Daniel Dee’s boek “Ode aan”

Niet meer dan lijnen golven
door de straten en streeplicht
boent de pleinen tot ze kleuren
in een paarse zon

De Maas schildert boten
in zijn palet die schuin
tegendraads de stroom bevaren

Vanuit de verte tuurt
de Euromast over dit landschap
van bogen, lijsten en portalen

Treinen komen aan op een monument
gepolijst in het zilver van vertrek

Uit een hemel vallen bladeren, bloemen,
groente en fruit tegemoet in een hal
die markt wil zijn

De Rotte tekent zich een weg
langs oude en nieuwe gebouwen
tot bij de Grote kerk

Groot zijn de streken op het papier
rondom de Laurenskerk gevat in
het rood van het geloof
in een hart